Motywacja jest bez sensu

-

Pierwszy raz od dawna zachciało mi się. Zachciało mi się działać, zachciało mi się robić coś dla przyjemności, zachciało mi się poszerzać strefę komfortu, zachciało mi się spoglądać na stare sprawy z innej perspektywy. Być może tę mobilizację spowodowała aktualna sytuacja, a być może w końcu dorosłam do podejmowania decyzji dobrych dla mnie. A może i jedno i drugie. 

W ostatnim czasie wyrastają na mojej drodze sytuacje i okoliczności, których albo wcześniej nie umiałam dostrzec, albo się nie pojawiały. To jest trochę tak, jakbym włożyłam okulary z innymi filtrami. Raptem nowe wyzwania nie są przeszkodami rzucanymi mi pod nogi, tylko okazjami do przetestowania innych niż zwykle rozwiązań, czy nabycia nowych umiejętności. Wprawdzie zawsze byłam gotowa uczyć się czegoś nowego, ale jednak z inną intencją. Stałam się bardziej otwarta. Okazuje się, że większość spotkań z drugą osobą wnosi nową wartość. Nawet jeśli tą wartością byłoby utwierdzenie się w przekonaniu, że coś nie jest dla mnie. Marnowanie czasu? Nigdy. To znaczy dla mnie. 

Otwierając się na świat, sama stałam się widoczna. Moje umiejętności, mój sposób patrzenia na rzeczywistość, mój sposób wchodzenia w relację z drugim człowiekiem - nie muszę o tym wszystkim opowiadać. Czy otwieranie się i odsłanianie jest trudne? Bywa na początku, ale przynosi więcej korzyści niż strat. I znów - czy coś jest korzyścią czy stratą - ja o tym decyduję. Decyduję. 

I co spowodowało, że polubiłam tę dynamikę i różnorodność? Wiem czego chcę. Wiem dokąd chcę dojść. Wiem, jak chcę, aby wyglądało moje życie. Ktoś może powiedzieć - coś późno. Takie mam tempo widocznie. Cieszę się ze swoich małych i dużych sukcesów. Okazuje się, że jeśli sama ich nie dostrzegę, nikt inny nie pokaże mi ich palcem. Cieszę się ze swoich nanokroków przybliżających mnie do moich celów. Rozumiem, że lepiej jest zbudować wizję, wyznaczyć sobie cele i ruszyć, niż stanąć na starcie wyścigu. Wypisałam się z rywalizacji, nie opieram się, nie bronię swojego stanowiska - po prostu sprawdzam. 

To dlaczego piszę, że motywacja jest bez sensu? Przecież motywacja to gotowość do działania. Bo o motywacji mówi się głównie w kontekście działania z zewnątrz. Bo zbyt często proces rozwoju zaczyna się od motywacji, od wzbudzania gotowości do działania. A ja myślę, że gotowość pojawiła się u mnie samoistnie, gdy kliknęło mi jaka jest faktycznie kolejność procesu. Pokonałam pewną drogę do gotowości do działania, o której dziś piszę. Nie zachciało mi się działać, bo coś mnie uwierało. Gdy nareszcie dotarło do mnie, że coś mnie uwiera, dopiero wtedy zaczęłam tego szukać. To był i nadal jest długotrwały proces. Mój prywatny i osobisty. Dlatego uważam, że to, co dziś rozumie się pod pojęciem motywacji jest bez sensu. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Umiem, więc zrobię

-
  Sukces rozumiem jako życie na własnych zasadach. Odkąd pamiętam, słyszałam zdanie, że aby odnieść sukces, trzeba się czymś wyróżniać. To było tak ogólne stwierdzenie, że wydawało mi się nie do zrealizowania. Wyróżniać znaczyło być najlepszym w jakiejś dziedzinie, a potrafię sobie jedynie wyobrazić ile pracy, czasu i talentu kosztuje osiągnięcie mistrzostwa w czymkolwiek. Jaki procent stoi na podium? Procencik. Z różnych powodów. Czasami zależnych od nas. Czasami mniej zależnych, a najczęściej bywa różnie. Jedno jest pewne - mistrz powie, że tylko z zależnych od nas. To go wyróżnia – wierzy w siebie i swoje możliwości. Wierzy w skuteczność swojej pracy. Koncentruje się na celu i po prostu go realizuje. W zasadzie to nic wyjątkowego. Przecież wielu z nas koncentruje się na celu i go wytrwale realizuje, a mimo to, szczytów nie zdobywa. Przyszło mi do głowy, że jeśli mistrzostwo w danej dziedzinie wymaga wielu poświęceń, to może okazać się zbyt wyczerpujące i … zbędne. Zbędne ...
Czytaj więcej

Sztuka nanokroków

-
Od jakiegoś czasu dużo mówi się o rozwoju osobistym (RO). Sama jestem w rozwoju - chyba można tak powiedzieć, gdy świadomie i z premedytacją poświęcam swój czas i pieniądze na stawanie się możliwie najlepszą wersją samej siebie. Każdy kto zaczął wie, że to długi i kręty proces - swoista sztuka nanokroków. Gdy przebiegniesz 5 kroków, nagle musisz cofnąć się o 6, a potem 2 powolne do przodu i tak w kółko, ale ostatecznie mozolnie do przodu. W pewnym momencie trud zamienił się w poczucie sprawstwa i satysfakcję, bo w końcu zaczęłam dostrzegać zmiany, na które tak ciężko pracowałam, choć nawet nie wiedziałam do końca czego oczekuję - chciałam być po prostu szczęśliwa. W trakcie pokonywania własnej drogi, zauważyłam, że odbiorcami przeróżnych szkoleń, kursów czy webinariów w zakresie RO są osoby, które z różnych powodów chcą zmienić pracę, branżę, są wypalone zawodowo, są nieszczęśliwe z racji niewspierającego środowiska, czy zwyczajnie domowy budżet przestał się spinać. Mówię tu o osobach ...
Czytaj więcej

Żwir w ustach

-
Tylko pozytywnie? No nie da się. Dość dużo czasu zajęło mi zbieranie się do kolejnego wpisu, ponieważ nie umiałam wykrzesać z siebie samego tyko entuzjazmu. A rozpoczynając blogową przygodę, obiecałam sobie, że nie będę pisać dołujących, acz poczytnych historii dramatycznych. No i w końcu przyszło olśnienie. No przecież wiem, że potknięcia, smuteczki, trudne sytuacje życiowe, to właśnie nanokroki, którymi systematycznie zmierzam ku sobie, ku dobremu i świadomemu życiu. Tylko tymczasem wpadłam w wir obowiązków i zadań, i... zapomniałam o tym. Ostatnio pisałam o życiu w prawdzie i uczciwości względem samego siebie - przede wszystkim. Jakiś czas później doświadczyłam konsekwencji ignorowania tej zasady. To, że nakładamy maski na przeróżne okazje życiowe, w mniej lub bardziej świadomy sposób, jest jakby powszechnym mechanizmem. Tak powszechnym, że gdy zaczynamy odkrywać prawdę o sobie i lubić siebie, to relacje z niektórymi ludźmi lub środowiskami zaczynają nam chrzęścić pod zębami jak pia...
Czytaj więcej