Ladaco Social Media

-

Przyjaźń, podobnie jak miłość, nie jest łatwa. W ostatni weekend spotkałam się z moimi dziewczynami ze studiów. Mamy taki super zwyczaj spotykania się raz lub dwa razy w roku w jakimś fajnym miejscu. Tym razem w Trójmieście. Jest nas 7. Każda inna. Każda zajmuje się czymś innym. Każda ma totalnie inne życie. Każda idzie absolutnie swoją, indywidualną drogą. To inspiruje i dodaje otuchy, bo widzę, że można dobrze żyć na wiele sposobów. Nie ma jednego patentu na dobre życie. Trzeba je sobie zbudować.

Co dają mi te spotkania? Odcinam się od codzienności, dużo się śmieję, dużo żartuję, dużo gadam. Jestem super prawdziwa, zdejmuję ugrzecznione maski. Można powiedzieć, że proces socjalizacji ponosi klęskę. Przegaduję swoje sprawy w bezpiecznym towarzystwie - wiem, że nikt nie ma złych intencji, nawet, gdy się nie zgadzamy. Idylla? 

To zależy. Od nas. Wydawało mi się, że jeśli mam dobre intencje mogę powiedzieć wszystko każdej z nas. Takie przyjęłam założenie. Nadal mogę ale już chyba nie chcę. Jesteśmy po 40-tce. Nasze życia są coraz bardziej wielowątkowe i pokręcone. Przestajemy mówić tylko o sobie (o zgrozo) i zaczynamy o naszych dzieciach, partnerach, rodzicach, pracach, relacjach. Skończyły się proste rozwiązania. Coraz trudniej w nieraniący sposób coś podsumować, czy podzielić się własną opinią. 

Dorosłam. Ała. Doszłam do punktu, w którym zrozumiałam, że nie można mieć takich holistycznych oczekiwań względem drugiego człowieka. Nie mogę oczekiwać, że ktoś będzie na każde moje wezwanie czy przyjdzie za każdym razem, gdy tego potrzebuję, a nawet nie pomoże w wielu przypadkach. Nie mogę nawet oczekiwać, że bliska osoba będzie zgadzała się ze mną w każdej kwestii. Nie na tym polega przyjaźń w moim odczuciu.

To na czym? Wydaje mi się, że na autentycznej radości z bycia razem, na autentycznej chęci spotykania się, wspominania i poznawania się od nowa. Przecież to niesamowite, że nadal, po tylu latach chcemy się spotykać i potrafimy się inspirować, czego dowodem jest tytuł tego wpisu (utoczony ze zlepków głupich żartów i zaskakujących pieśni). Uwielbiam sięgać do wariactw z przeszłości - to ważna część mnie, o której pamiętam dzięki Wam. Dzięki Dziewczyny!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Umiem, więc zrobię

-
  Sukces rozumiem jako życie na własnych zasadach. Odkąd pamiętam, słyszałam zdanie, że aby odnieść sukces, trzeba się czymś wyróżniać. To było tak ogólne stwierdzenie, że wydawało mi się nie do zrealizowania. Wyróżniać znaczyło być najlepszym w jakiejś dziedzinie, a potrafię sobie jedynie wyobrazić ile pracy, czasu i talentu kosztuje osiągnięcie mistrzostwa w czymkolwiek. Jaki procent stoi na podium? Procencik. Z różnych powodów. Czasami zależnych od nas. Czasami mniej zależnych, a najczęściej bywa różnie. Jedno jest pewne - mistrz powie, że tylko z zależnych od nas. To go wyróżnia – wierzy w siebie i swoje możliwości. Wierzy w skuteczność swojej pracy. Koncentruje się na celu i po prostu go realizuje. W zasadzie to nic wyjątkowego. Przecież wielu z nas koncentruje się na celu i go wytrwale realizuje, a mimo to, szczytów nie zdobywa. Przyszło mi do głowy, że jeśli mistrzostwo w danej dziedzinie wymaga wielu poświęceń, to może okazać się zbyt wyczerpujące i … zbędne. Zbędne ...
Czytaj więcej

Sztuka nanokroków

-
Od jakiegoś czasu dużo mówi się o rozwoju osobistym (RO). Sama jestem w rozwoju - chyba można tak powiedzieć, gdy świadomie i z premedytacją poświęcam swój czas i pieniądze na stawanie się możliwie najlepszą wersją samej siebie. Każdy kto zaczął wie, że to długi i kręty proces - swoista sztuka nanokroków. Gdy przebiegniesz 5 kroków, nagle musisz cofnąć się o 6, a potem 2 powolne do przodu i tak w kółko, ale ostatecznie mozolnie do przodu. W pewnym momencie trud zamienił się w poczucie sprawstwa i satysfakcję, bo w końcu zaczęłam dostrzegać zmiany, na które tak ciężko pracowałam, choć nawet nie wiedziałam do końca czego oczekuję - chciałam być po prostu szczęśliwa. W trakcie pokonywania własnej drogi, zauważyłam, że odbiorcami przeróżnych szkoleń, kursów czy webinariów w zakresie RO są osoby, które z różnych powodów chcą zmienić pracę, branżę, są wypalone zawodowo, są nieszczęśliwe z racji niewspierającego środowiska, czy zwyczajnie domowy budżet przestał się spinać. Mówię tu o osobach ...
Czytaj więcej

Żwir w ustach

-
Tylko pozytywnie? No nie da się. Dość dużo czasu zajęło mi zbieranie się do kolejnego wpisu, ponieważ nie umiałam wykrzesać z siebie samego tyko entuzjazmu. A rozpoczynając blogową przygodę, obiecałam sobie, że nie będę pisać dołujących, acz poczytnych historii dramatycznych. No i w końcu przyszło olśnienie. No przecież wiem, że potknięcia, smuteczki, trudne sytuacje życiowe, to właśnie nanokroki, którymi systematycznie zmierzam ku sobie, ku dobremu i świadomemu życiu. Tylko tymczasem wpadłam w wir obowiązków i zadań, i... zapomniałam o tym. Ostatnio pisałam o życiu w prawdzie i uczciwości względem samego siebie - przede wszystkim. Jakiś czas później doświadczyłam konsekwencji ignorowania tej zasady. To, że nakładamy maski na przeróżne okazje życiowe, w mniej lub bardziej świadomy sposób, jest jakby powszechnym mechanizmem. Tak powszechnym, że gdy zaczynamy odkrywać prawdę o sobie i lubić siebie, to relacje z niektórymi ludźmi lub środowiskami zaczynają nam chrzęścić pod zębami jak pia...
Czytaj więcej