Czy optymiści martwią się mniej?

-

Czasami czuję się jak na huśtawce i przeskakuję z jednej skrajności w drugą. Raz jestem pełna optymizmu i wiary w pomyślność, a raz zapadam się w otchłań przygnębienia i marazmu. Raz widzę wszędzie możliwości i szanse, a innym razem zagrożenie i bierność. Zastanowiłam się nad tym, bo nie cierpię żyć w poczuciu zagrożenia, zwłaszcza, gdy niebezpieczeństwo wyłazi z różnych zakamarków jak złodziej. Zwłaszcza, gdy problemy, które przede mną wyrastają idą w parze z przekazem klęski, a nie bodźcem do zmiany czy korekty aktualnej perspektywy. Boli mnie żołądek, gdy myślę o konsekwencjach aktualnych zagrożeń i ta myśl wcale nie dodaje mi siły do działania.

No właśnie - myśl. 

To tylko myśl. To aż myśl. Myśl nie jest faktem. Myśl może nawet nie być moja. Mogę myśleć cudze myśli. Mogę mielić w głowie cudze myśli. Mogę wyprzeć własne dążenia i cele, ponieważ paraliżują mnie cudze, negatywne myśli, które zaczynam traktować jak własne. Gdy to piszę, w głowie pojawia mi się automatycznie cudza myśl, że tracę rozum - jak to moje myśli mogą nie być moje? Jakim cudem w mojej głowie pojawia się prątek próbujący powalić mnie na ziemię? Jak ofiarę, która wie, że już nie ujdzie z życiem. A gdzie instynkt samozachowawczy? A gdzie wola przetrwania? A gdzie jestem w tym wszystkim JA? 

A ja w gruncie rzeczy czuję, że te wszystkie zdarzenia niosą dla mnie coś dobrego. Że mam to złapać i wziąć. Że to jest dobre, choć na takie nie wygląda na początku. Szczęśliwie coraz częściej dostrzegam w codzienności szanse niż zagrożenia. Im mniej poddaję się nastrojom panującym na zewnątrz, tym bliżej siebie jestem. Tym łatwiej jest mi postawić granicę. Czasem o tym zapominam i zapadam się znów w strumień cudzych myśli, ale coraz częściej zauważam ten moment i włączam cenzurę myśli. Dyscyplina myślenia. 

Dyscyplina - słowo, które dziś kojarzy się z ciężką pracą. A przecież wolę łatwe i szybkie rozwiązania. Czy dyscyplinując swoje myśli mogę poprawić komfort życia? Mogę. Ponieważ paradoksalnie dyscyplina nie ogranicza mnie, tylko daje mi wolność. Wolność samodecydowania i samostanowienia. Jak postrzegam siebie, jak postrzegam swoje umiejętności, talenty, kompetencje i ogólnie własne zasoby. Dokonuję wyboru - postrzegam pozytywnie - jestem blisko siebie lub postrzegam negatywnie i pozwalam, aby cudze myśli sterowały moim życiem. 

Jak to zatem jest? Jestem optymistką? Martwię się mniej? To zależy. Na szczęście ode mnie.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Umiem, więc zrobię

-
  Sukces rozumiem jako życie na własnych zasadach. Odkąd pamiętam, słyszałam zdanie, że aby odnieść sukces, trzeba się czymś wyróżniać. To było tak ogólne stwierdzenie, że wydawało mi się nie do zrealizowania. Wyróżniać znaczyło być najlepszym w jakiejś dziedzinie, a potrafię sobie jedynie wyobrazić ile pracy, czasu i talentu kosztuje osiągnięcie mistrzostwa w czymkolwiek. Jaki procent stoi na podium? Procencik. Z różnych powodów. Czasami zależnych od nas. Czasami mniej zależnych, a najczęściej bywa różnie. Jedno jest pewne - mistrz powie, że tylko z zależnych od nas. To go wyróżnia – wierzy w siebie i swoje możliwości. Wierzy w skuteczność swojej pracy. Koncentruje się na celu i po prostu go realizuje. W zasadzie to nic wyjątkowego. Przecież wielu z nas koncentruje się na celu i go wytrwale realizuje, a mimo to, szczytów nie zdobywa. Przyszło mi do głowy, że jeśli mistrzostwo w danej dziedzinie wymaga wielu poświęceń, to może okazać się zbyt wyczerpujące i … zbędne. Zbędne ...
Czytaj więcej

Sztuka nanokroków

-
Od jakiegoś czasu dużo mówi się o rozwoju osobistym (RO). Sama jestem w rozwoju - chyba można tak powiedzieć, gdy świadomie i z premedytacją poświęcam swój czas i pieniądze na stawanie się możliwie najlepszą wersją samej siebie. Każdy kto zaczął wie, że to długi i kręty proces - swoista sztuka nanokroków. Gdy przebiegniesz 5 kroków, nagle musisz cofnąć się o 6, a potem 2 powolne do przodu i tak w kółko, ale ostatecznie mozolnie do przodu. W pewnym momencie trud zamienił się w poczucie sprawstwa i satysfakcję, bo w końcu zaczęłam dostrzegać zmiany, na które tak ciężko pracowałam, choć nawet nie wiedziałam do końca czego oczekuję - chciałam być po prostu szczęśliwa. W trakcie pokonywania własnej drogi, zauważyłam, że odbiorcami przeróżnych szkoleń, kursów czy webinariów w zakresie RO są osoby, które z różnych powodów chcą zmienić pracę, branżę, są wypalone zawodowo, są nieszczęśliwe z racji niewspierającego środowiska, czy zwyczajnie domowy budżet przestał się spinać. Mówię tu o osobach ...
Czytaj więcej

System wartości

-
Ostatnio pisałam, że warunkiem postawienia właściwych pytań jest spory zasób wiedzy - niezależnie od tego, czy mówimy o konkretnej dziedzinie, czy ogólnie o życiu. Dotąd darowałam sobie szczegóły, ponieważ ten blog był takim chaotycznym wyrazem mojej drogi - pozbawionym konkretów przywoływaniem osobistych refleksji. W tym intuicyjnym poruszaniu się dotykałam wielu zagadnień, ale dziś wybieram dziedzinę, przy której postanowiłam zatrzymać się na dłużej.  Pierwsze szkolenie z RO, w jakim wzięłam udział, było zorganizowane przez Heksagon Fryderyka Karzełka. To tam usłyszałam kilka haseł, które głęboko we mnie zapadły - marzenia, wartości, szczęście. Nie dlatego, że usłyszałam je po raz pierwszy, ale dlatego, że padły w zupełnie nieznanym mi dotąd kontekście. Dziś wybrałam temat wartości, bo gdy się nad tym zastanowię - zawsze miały dla mnie ogromne znaczenie.  Mam wrażenie, że nigdy nie nazywałam kryterium wyboru - zgodnością wartości, ale od zawsze było dla mnie priorytetowe. Od...
Czytaj więcej