Złoty środek

-

Niedawno pisałam, że interesują mnie nowinki technologiczne. Tymczasem życie płata figle i zamiast urządzenia do teleportacji - w stodole mam jeża, a pod dachem nietoperza. A jeszcze wierny i lojalny kot przynosi pod drzwi upolowane myszy i krety. Ktoś mógłby powiedzieć - kobiecie nie dogodzisz. Dogodzisz. Jak zauważy okruszki.

Ostatnio planowałam kilka postów na swoją grupę, między innymi z cyklu: mniej technologii to większy kontakt z naturą i co pamiętamy z lekcji przyrody. I pomyślałam sobie, że dbamy o coś dopiero, gdy zaczyna tego brakować, czyli nieco za późno. Wobec tego dbałość przeradza się w walkę, która pociąga za sobą ofiary, zazwyczaj w postaci zdrowego rozsądku. 

Chwalebnie jest dbać o przyrodę we własnym zakresie, rozwijać świadomość ekologiczną, pielęgnować dobry kontakt z przyrodą, umieć odczytywać znaki natury, rozumieć procesy choćby w lokalnych ekosystemach. Ba - chwalebnie jest umieć zrobić weki na zimę, o czym jakiś czas temu rozmawiałyśmy z moją przyjaciółką. Każde nasze działanie dostosowane do rytmu przyrody jest, w moim odczuciu, działaniem skuteczniej wspierającym naturę niż jakakolwiek manifestacja proekologiczna. 

Kiedyś podetknięto mi pod nos petycję do podpisania. W sprawie ochrony wilków w Bieszczadach. Zapytałam podtykającego, czy wie ile jest tych wilków, jaka jest tam sytuacja i dlaczego nagle pojawia się petycja w celu ich ochrony. Nie znał odpowiedzi na żadne z tych pytań. Bynajmniej nie piszę o tym z satysfakcją. Chcę podkreślić, że podobnie jak ochrona lasu wydaje się kontrowersyjna, dla kogoś, kto w lesie głównie jeździ rowerem - tak ochrona zagrożonych gatunków może być niezrozumiała - nawet dla samych działaczy.

Miło jest działać w słusznej sprawie. Miło i pożytecznie. Marzy mi się jednak, aby działanie w słusznej sprawie jednoczyło ludzi, zamiast dzielić oraz poszerzało nam horyzonty, zamiast ograniczać. Mamy prawo się mylić, zmieniać zdanie, zmieniać kierunek działania. I jak mawiał Sokrates: Błąd jest przywilejem filozofów, tylko głupcy nie mylą się nigdy. Wyobrażam sobie, że tylko z takim nastawieniem możliwe jest znalezienie złotego środka w jakiejkolwiek kwestii, a w kwestiach kontrowersyjnych zwłaszcza. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sztuka nanokroków

-
Od jakiegoś czasu dużo mówi się o rozwoju osobistym (RO). Sama jestem w rozwoju - chyba można tak powiedzieć, gdy świadomie i z premedytacją poświęcam swój czas i pieniądze na stawanie się możliwie najlepszą wersją samej siebie. Każdy kto zaczął wie, że to długi i kręty proces - swoista sztuka nanokroków. Gdy przebiegniesz 5 kroków, nagle musisz cofnąć się o 6, a potem 2 powolne do przodu i tak w kółko, ale ostatecznie mozolnie do przodu. W pewnym momencie trud zamienił się w poczucie sprawstwa i satysfakcję, bo w końcu zaczęłam dostrzegać zmiany, na które tak ciężko pracowałam, choć nawet nie wiedziałam do końca czego oczekuję - chciałam być po prostu szczęśliwa. W trakcie pokonywania własnej drogi, zauważyłam, że odbiorcami przeróżnych szkoleń, kursów czy webinariów w zakresie RO są osoby, które z różnych powodów chcą zmienić pracę, branżę, są wypalone zawodowo, są nieszczęśliwe z racji niewspierającego środowiska, czy zwyczajnie domowy budżet przestał się spinać. Mówię tu o osobach ...
Czytaj więcej

Umiem, więc zrobię

-
  Sukces rozumiem jako życie na własnych zasadach. Odkąd pamiętam, słyszałam zdanie, że aby odnieść sukces, trzeba się czymś wyróżniać. To było tak ogólne stwierdzenie, że wydawało mi się nie do zrealizowania. Wyróżniać znaczyło być najlepszym w jakiejś dziedzinie, a potrafię sobie jedynie wyobrazić ile pracy, czasu i talentu kosztuje osiągnięcie mistrzostwa w czymkolwiek. Jaki procent stoi na podium? Procencik. Z różnych powodów. Czasami zależnych od nas. Czasami mniej zależnych, a najczęściej bywa różnie. Jedno jest pewne - mistrz powie, że tylko z zależnych od nas. To go wyróżnia – wierzy w siebie i swoje możliwości. Wierzy w skuteczność swojej pracy. Koncentruje się na celu i po prostu go realizuje. W zasadzie to nic wyjątkowego. Przecież wielu z nas koncentruje się na celu i go wytrwale realizuje, a mimo to, szczytów nie zdobywa. Przyszło mi do głowy, że jeśli mistrzostwo w danej dziedzinie wymaga wielu poświęceń, to może okazać się zbyt wyczerpujące i … zbędne. Zbędne ...
Czytaj więcej

Żwir w ustach

-
Tylko pozytywnie? No nie da się. Dość dużo czasu zajęło mi zbieranie się do kolejnego wpisu, ponieważ nie umiałam wykrzesać z siebie samego tyko entuzjazmu. A rozpoczynając blogową przygodę, obiecałam sobie, że nie będę pisać dołujących, acz poczytnych historii dramatycznych. No i w końcu przyszło olśnienie. No przecież wiem, że potknięcia, smuteczki, trudne sytuacje życiowe, to właśnie nanokroki, którymi systematycznie zmierzam ku sobie, ku dobremu i świadomemu życiu. Tylko tymczasem wpadłam w wir obowiązków i zadań, i... zapomniałam o tym. Ostatnio pisałam o życiu w prawdzie i uczciwości względem samego siebie - przede wszystkim. Jakiś czas później doświadczyłam konsekwencji ignorowania tej zasady. To, że nakładamy maski na przeróżne okazje życiowe, w mniej lub bardziej świadomy sposób, jest jakby powszechnym mechanizmem. Tak powszechnym, że gdy zaczynamy odkrywać prawdę o sobie i lubić siebie, to relacje z niektórymi ludźmi lub środowiskami zaczynają nam chrzęścić pod zębami jak pia...
Czytaj więcej