Zmieniamy się w ... Anglików

-

Kiedyś mieszkałam w UK. Przez 7 lat. Pamiętam jak na początku brakowało mi polskiego, autentycznego negatywizmu. Wydawało mi, że zadowolony człowiek coś knuje, czegoś ode mnie chce i lepiej zachować czujność. Pytanie How are you? okazało się życzliwym zagajeniem bez podtekstu i nawet bez zainteresowania, ale z czasem pozostawiało lepsze wrażenie niż zdawkowe Cześć czy Dzień Dobry. Wbrew pozorom taka automatyczna życzliwość pomaga w wyznaczaniu granic i dbania o własną przestrzeń bardziej niż chłodny dystans. A potem wróciłam do Polski...

Nie sądziłam, że aż tak wchłonęłam tę mentalność. Początki nowych relacji, zwłaszcza na polu zawodowym, były pasmem lekcji życia. Dziś wspominam to z uśmiechem, ale wtedy byłam przerażona i zdumiona - Jak to? Naprawdę lepszą skuteczność osiąga się stałym prezentowaniem przewagi, siły i władzy? Nie umiałam tego zaakceptować. I nie zaakceptowałam. Zapłaciłam zdrowiem, bo chociaż nie toczyłam walki z innymi - walczyłam z sobą. I o siebie.

No ale oczywiście zrozumiałam dopiero niedawno, że walka generuje więcej kosztów niż potencjalna wygrana zysków. Zmiana myślenia nie przyszła sama. Mam za sobą książki, warsztaty, szkolenia, terapię. A ostatnio poszerzyłam strefę komfortu i nawiązałam współpracę z jedną z firm w marketingu sieciowym. Miałam dużo obaw, wiadomo. Jestem na początku drogi ale dawno nie czułam się tak dobrze. Zastanowiłam się dlaczego - bo dawno nie czułam się twórcą czegokolwiek. Rozpiera mnie entuzjazm tworzenia: przekazu, relacji, rozwiązań. I jeszcze ta społeczność kobiet. Jestem pozytywnie zaskoczona.

Zauważyłam też, że ludzie zaczynają pracować z własną głową, kiedy żyją z relacji w sprzedaży. Techniki sprzedażowe nie działają. Sprzedawca wie, że wyświadczy przysługę sobie i swoim klientom, gdy stanie się osobą szczerą, transparentną i życzliwą. Jasne, może to zostać odebrane jako forma manipulacji, ale nie mamy całkowitego wpływu, na to, co o nas myślą inni. Skąd w ogóle pomysł, że wszelka życzliwość jest interesowna? Poza tym, ludzie przeznaczają mnóstwo pieniędzy i czasu, aby z podejrzliwego pesymisty o negatywnym nastawieniu do świata zmienić się w osobę szczęśliwą. Tym samym lepszą dla siebie i innych. Czy to jest zakłamywanie rzeczywistości?

Dlatego właśnie przyszło mi do głowy to porównanie, że zmieniamy się w Anglików i uważam, że nie ma w tym nic złego - How are you mate? 😉



    


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Umiem, więc zrobię

-
  Sukces rozumiem jako życie na własnych zasadach. Odkąd pamiętam, słyszałam zdanie, że aby odnieść sukces, trzeba się czymś wyróżniać. To było tak ogólne stwierdzenie, że wydawało mi się nie do zrealizowania. Wyróżniać znaczyło być najlepszym w jakiejś dziedzinie, a potrafię sobie jedynie wyobrazić ile pracy, czasu i talentu kosztuje osiągnięcie mistrzostwa w czymkolwiek. Jaki procent stoi na podium? Procencik. Z różnych powodów. Czasami zależnych od nas. Czasami mniej zależnych, a najczęściej bywa różnie. Jedno jest pewne - mistrz powie, że tylko z zależnych od nas. To go wyróżnia – wierzy w siebie i swoje możliwości. Wierzy w skuteczność swojej pracy. Koncentruje się na celu i po prostu go realizuje. W zasadzie to nic wyjątkowego. Przecież wielu z nas koncentruje się na celu i go wytrwale realizuje, a mimo to, szczytów nie zdobywa. Przyszło mi do głowy, że jeśli mistrzostwo w danej dziedzinie wymaga wielu poświęceń, to może okazać się zbyt wyczerpujące i … zbędne. Zbędne ...
Czytaj więcej

Sztuka nanokroków

-
Od jakiegoś czasu dużo mówi się o rozwoju osobistym (RO). Sama jestem w rozwoju - chyba można tak powiedzieć, gdy świadomie i z premedytacją poświęcam swój czas i pieniądze na stawanie się możliwie najlepszą wersją samej siebie. Każdy kto zaczął wie, że to długi i kręty proces - swoista sztuka nanokroków. Gdy przebiegniesz 5 kroków, nagle musisz cofnąć się o 6, a potem 2 powolne do przodu i tak w kółko, ale ostatecznie mozolnie do przodu. W pewnym momencie trud zamienił się w poczucie sprawstwa i satysfakcję, bo w końcu zaczęłam dostrzegać zmiany, na które tak ciężko pracowałam, choć nawet nie wiedziałam do końca czego oczekuję - chciałam być po prostu szczęśliwa. W trakcie pokonywania własnej drogi, zauważyłam, że odbiorcami przeróżnych szkoleń, kursów czy webinariów w zakresie RO są osoby, które z różnych powodów chcą zmienić pracę, branżę, są wypalone zawodowo, są nieszczęśliwe z racji niewspierającego środowiska, czy zwyczajnie domowy budżet przestał się spinać. Mówię tu o osobach ...
Czytaj więcej

Czy potrafisz poprosić o pomoc?

-
Na mój strych wprowadziła się kuna. Słodka mordka, która w uroczy sposób i z wrodzonym wdziękiem niszczy wszystko, jakby miała zaprogramowany tryb zniszczenia - jak terminator. Co powstrzyma kunę przed uruchomieniem się na moim strychu? Okazuje się, że pies lub... psia sierść. Tylko, że ja nie mam psa.  Tymczasem sąsiadka poprosiła mnie o podwózkę do miasteczka. Za pierwszym razem przyniosła czekoladę, za drugim kawę. Wydaje mi się, że dla żadnej z nas to nie była komfortowa sytuacja. Rozumiem chęć rewanżu, ale naprawdę go nie potrzebowałam w tamtym momencie. Ja nadal nie miałam nic przeciwko, a ona nadal potrzebowała podwózki. Nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu, zwłaszcza, że sama tam jechałam. Potrzebowałam natomiast psiej sierści. A sąsiadka z kolei ma psa. Poprosiłam więc o zbieranie sierści, którą rozłożę na strychu. Obie czujemy, że teraz wszystko jest ok. Każda z nas ma to, czego potrzebuje. Wartość? Skala? To wszystko jest nieważne. Ważna jest zaspokojona potrz...
Czytaj więcej